پس از قیام
ابراهیم که در حمایت از مختار کوتاهی نکرد، پس از سرکوبی افراد مختلف در مسیر جهاد
با اشقی الاشقیا عبیداله بن زیاد، به منطقه حمراء رسید. در ۱۰ محرم سال ۶۷ بر کرانه رود خازر نزدیک زاب و به
فاصله ۵ فرسخی موصل
میان دو سپاه جنگ درگرفت. بلاذری تاریخ دان متقدم می گوید: در آغاز جنگ جناح چپ
ابراهیم دچار شکست شد و شاید همین امر سبب شد که در کوفه خبر قتل ابن‌اشتر شایع
شود و مختار کوفه را رها سازد؛ ولی یاران ابراهیم سپاه ابن زیاد را عقب رانده و
شکست سختی بر آن وارد آوردند. ابراهیم در این جنگ به دست خویش عبیدالله بن زیاد و
چند تن دیگر از جمله حصین بن نمیر و شرحبیل بن ذی‌الکلاع از عاملان قتل امام
حسین(علیه السلام) را کشت و گفته‌اند که پیکر آنان را سوزاند.(3)
نتیجه آنکه بر اساس آنچه که تاریخ گواهی می دهد افرادی بودند که از حضور در کاروان امام حسین علیه السلام به هر دلیلی بازماندند اما بعد از آن واقعه بستری فراهم گردید تا به جبران آن بپردازند. شخصیت های بزرگی همچون ابراهیم بن مالک اشتر که از بزرگان و سادات شیعه بود، از جمله این افراد است که تلاش کرد تا جبران گذشته کند و تا پای جان از دفاع از امام خویش باز نایستد.
منبع: تبیان
- ۹۵/۱۰/۲۴