چرا دخترها و پسرها در دوران دانشجویی زیاد عاشق می شوند!

خیلی ها همین که پایشان به دانشگاه باز شد، بساط عاشقی شان را به راه می کنند و به فکر ازدواج می افتند. ازدواج های دانشجویی اگرچه مزیت هایی دارند اما به خاطر کم سن بودن دو طرف، عدم بلوغ اجتماعی، وابستگی اقتصادی و احتمالا بلوغ ناکافی عاطفی با بحران هایی همراه است.

تا پیش از آن دختر و پسر در محیط ایزوله مدرسه بودند، فضای مختلط را تجربه نکرده بودند، برخوردشان با جنس مخالف همیشه محدود و سطحی بوده و حالا دانشگاه اولین فضای اجتماعی است که آنها با آن مواجه می شوند.

طبیعی است که کمی هم در این فضا، میل به شناخت یکدیگر پیدا کنند و بخواهند جنس مخالف و معاشرت با او را بشناسند، خودشان را معرفی کنند و ارزش هایشان را در این معاشرت ها پیدا کنند. بنابراین، توجه شان به دیگری جلب شده و اگر کمی بیش از حد متمرکز شوند، ممکن است حسابی توی نخ هم بروند و کارشان به عاشقی  و ازدواج بکشد.

چرا دانشجوها عاشق می شوند؟

مجاورت
ما نمی گوییم، این حرف محققان است: افرادی که نزدیک هم زندگی یا کار می کنند، گاهی به دلیل همین نزدیکی محل کار یا زندگی و نیز احتمالاً داشتن کارها یا خانه های نسبتاً یکسان یا خوابگاه های مشابه، ممکن است به نگرشها و احساس سرنوشت کم و بیش یکسانی دست یابند و این نیز می تواند تا اندازه ای بر دلبستگی میان آنان به هنگام برخورد با یکدیگر کارگر افتد. پژوهش های اجتماعی بسیار گویای آن است که کسانی که نزدیک یکدیگر کار، زندگی یا تحصیل می کنند و در نتیجه احتمالاً بیشتر همدیگر را می بینند، امکان دوست شدنشان افزایش می یابد.

برخورد هم پایه
بسیاری از دانشمندان جامعه شناسی و روان شناسی بر این باورند که برخوردهای فزاینده اجتماعی می تواند به دوستی بیانجامد. کسانی که یکدیگر را بارها و بارها می بینند، گاهی تنها به همین دلیل با یکدیگر دوست می شوند، به ویژه اگر این برخوردها و دیدارها، میان افراد هم پایه روی دهد.

فرادستان و فرودستان (مثلاً کارفرمایان و کارگران) چنانچه یکدیگر را بیشتر ببینند، همواره به یکدیگر علاقمند تر نمی شوند و همراهی و همگامی زیردستان با رؤسایشان لزوماً به دلیل همکاری زیاد آنها با یکدیگر افزایش نمی یابد. برای آن که برخوردها و دیدارهای افراد و گروههای گوناگون به دوستی بیانجامد، غالباً آنها باید با گونه ای برابر و هم شأن گرد هم آیند.

تداعی با رویدادهای خوشایند
برخوردهای اجتماعی و آشنایی بیشتر، تنها سرچشمه های ناآگاهانه پیدایش دوستی ها نیستند. چرا که گاهی صرفاً به دلیل حضور اتفاقی کسی به هنگام رخدادی خوب و خوشایند، نگرشهای ما نسبت به وی دوستانه می شود. برای نمونه، چنانچه آموزگاران با برخی از کودکان بیش از اندازه مهربانی کنند، این کودکان به دیگر همکلاسان خود بیشتر علاقمند می شوند؛ گویا تنها از آن رو که این همکلاسان به هنگام روی دادن آن رفتار خوشایند در آنجا بوده اند.

متن کامل مقاله در وبسایت نوآورد قابل مشاهده است.

منبع: نوآورد - تبیان